De Pinnacles
Door: Fleur
Blijf op de hoogte en volg Fleur en Leon
17 Juli 2018 | Maleisië, Kota Kinabalu
17 juli
Pinnacles trek
Vandaag staan we om 5.15 op, op bevel van Andy. De Pinnacles trek moet beginnen om 6u sochtends , want op verschillende punten op de route wordt gekeken of je voldoende snelheid hebt om de top te halen. Gisteravond hebben we een briefing gehad van Andy, die zijn taak erg serieus neemt. No questions until briefing completed ! En dat soort dingen. Behalve het verhaal over de checkpoints heeft hij ons nog een filmpje laten zien van de ladders aan het eind van de beklimming.. 17 ladders. En dat we 3 liter water mee moeten nemen per persoon. We vinden de briefing wel grappig maar vragen ons toch wel af hoe serieus we de beklimming moeten nemen..
Eenmaal aan het eind van de dag weten we exact waarom Andy zijn taak serieus nam. Wat... een... hel. De beklimming ging nog wel aardig moet ik zeggen. Het bospad; dikke boomwortels en gladde keien en een helling van 50% , was nog aardig te doen voor mij. Leon kreeg gek genoeg last van zijn knie die het normaal goed doet, en heeft een knie brace omgedaan. Ik voelde me eigen lijk fit genoeg , ook al hoorde ik Andy wel ergens in mijn achterhoofd zeggen : 'save half your energy for the descent...' oja.
Zoals gezegd bestond het einde uit 17 ladders afgewisseld met echte rock climbing over ravijnen en langs afgronden. En dat alles, jawel, zonder safety lines. Niet echt volgens Nederlandse standaarden. Maar Hey, een gids die we later spraken vertelde ons dat er het afgelopen jaar maar 1 man was dood gevallen en dat kwam omdat hij geen respect had voor de jungle. Dus.
Aan het einde van de beklimming stond ons wel een mega mooie beloning te wachten. (Ja, ook onze drill sergeant Andy die een goede handshake gaf en een norse 'congratulations') het uitzicht op de Pinnacles, een groep puntige rotsen, was echt heel erg mooi, en alleen te zien na de beklimming en niet vanaf de grond. We hebben er onze lunch gegeten (rijst) en om beurten foto's gemaakt van elkaar voor op Facebook enzo (haha).
Toen was het tijd voor de afdaling. Stel je voor : 1500 meter afdalen met een helling van 50% over boomwortels en keien. En dat met opgeblazen spieren van de weg naar boven. We gingen helemaal stuk.
Andy bleef keurig achter ons, de gids verlaat als laatste de berg namelijk, en wij hebben het maar gewoon heel erg langzaam aangepakt. 100 meter en weer rusten. Toen we eenmaal op vlakke grond kwamen, liep ik helemaal raar. Je bent dan zo gewend dat je bij elke stap je spieren moet aanspannen om een afdaling op te vangen.
We zijn weer meteen de rivier bij camp 5 ingedoken om de verhitte spieren af te koelen. Heerlijk. En toch wel rete trots op zo'n prestatie.
Wist je dat
1. Ik op de weg naar boven struiken hoorde ritselen in de verte en dat Andy zei: 'wild boar' (okeeeee?!?!? )
2. Ik me serieus afvroeg of we in Nederland dit soort rock climbing mogen doen zonder valbescherming
3. We een supergave golden ant hebben ontdekt onderweg naar beneden, een mier met een metallic kleurend lichaam
4. We bekerplanten tegenkwamen onderweg (die hebben we thuis ook hangen hehe)
Pinnacles trek
Vandaag staan we om 5.15 op, op bevel van Andy. De Pinnacles trek moet beginnen om 6u sochtends , want op verschillende punten op de route wordt gekeken of je voldoende snelheid hebt om de top te halen. Gisteravond hebben we een briefing gehad van Andy, die zijn taak erg serieus neemt. No questions until briefing completed ! En dat soort dingen. Behalve het verhaal over de checkpoints heeft hij ons nog een filmpje laten zien van de ladders aan het eind van de beklimming.. 17 ladders. En dat we 3 liter water mee moeten nemen per persoon. We vinden de briefing wel grappig maar vragen ons toch wel af hoe serieus we de beklimming moeten nemen..
Eenmaal aan het eind van de dag weten we exact waarom Andy zijn taak serieus nam. Wat... een... hel. De beklimming ging nog wel aardig moet ik zeggen. Het bospad; dikke boomwortels en gladde keien en een helling van 50% , was nog aardig te doen voor mij. Leon kreeg gek genoeg last van zijn knie die het normaal goed doet, en heeft een knie brace omgedaan. Ik voelde me eigen lijk fit genoeg , ook al hoorde ik Andy wel ergens in mijn achterhoofd zeggen : 'save half your energy for the descent...' oja.
Zoals gezegd bestond het einde uit 17 ladders afgewisseld met echte rock climbing over ravijnen en langs afgronden. En dat alles, jawel, zonder safety lines. Niet echt volgens Nederlandse standaarden. Maar Hey, een gids die we later spraken vertelde ons dat er het afgelopen jaar maar 1 man was dood gevallen en dat kwam omdat hij geen respect had voor de jungle. Dus.
Aan het einde van de beklimming stond ons wel een mega mooie beloning te wachten. (Ja, ook onze drill sergeant Andy die een goede handshake gaf en een norse 'congratulations') het uitzicht op de Pinnacles, een groep puntige rotsen, was echt heel erg mooi, en alleen te zien na de beklimming en niet vanaf de grond. We hebben er onze lunch gegeten (rijst) en om beurten foto's gemaakt van elkaar voor op Facebook enzo (haha).
Toen was het tijd voor de afdaling. Stel je voor : 1500 meter afdalen met een helling van 50% over boomwortels en keien. En dat met opgeblazen spieren van de weg naar boven. We gingen helemaal stuk.
Andy bleef keurig achter ons, de gids verlaat als laatste de berg namelijk, en wij hebben het maar gewoon heel erg langzaam aangepakt. 100 meter en weer rusten. Toen we eenmaal op vlakke grond kwamen, liep ik helemaal raar. Je bent dan zo gewend dat je bij elke stap je spieren moet aanspannen om een afdaling op te vangen.
We zijn weer meteen de rivier bij camp 5 ingedoken om de verhitte spieren af te koelen. Heerlijk. En toch wel rete trots op zo'n prestatie.
Wist je dat
1. Ik op de weg naar boven struiken hoorde ritselen in de verte en dat Andy zei: 'wild boar' (okeeeee?!?!? )
2. Ik me serieus afvroeg of we in Nederland dit soort rock climbing mogen doen zonder valbescherming
3. We een supergave golden ant hebben ontdekt onderweg naar beneden, een mier met een metallic kleurend lichaam
4. We bekerplanten tegenkwamen onderweg (die hebben we thuis ook hangen hehe)
-
20 Juli 2018 - 09:18
Ilse:
Jemig wat moet dat een tocht zijn geweest. Top dat jullie boven zijn gekomen en dat prachtige uitzicht hebben gezien. Dalen is inderdaad vaak erger dan naar boven. Wat een spannend avontuur lijkt me, om nooit te vergeten. Hopelijk was er onderweg ook tijd om de bijzondere dingen te bekijken.
Wel balen dat het zo'n aanslag is op je knieën, want het kan lang duren voordat je van die problemen af bent. Daarom is goed dat jullie nu aan de cocktails met zeezicht gaan. Maak leuke tripjes met het locale busvervoer en je hebt volgens mij ook een prachtige vakantie.
Hier in ons kikkerlandje is het woord " koude" spontaan weggevallen. De tropische temperaturen houden aan. Helaas hier geen kans op frisse boomtoppen, want alles staat er verdroogd bij.
Doe voorzichtig! (Dat horen bezorgde moeders altijd te zeggen) en een dikke kus. -
20 Juli 2018 - 10:11
Daan En Caroline Van De Poel:
Jee wat knap dat jullie die tocht hebben gedaan. Je mag zeker trots zijn op jezelf. Wel eng hoor zonder valbeveiliging ! Gelukkig hoor ik dat pas achteraf. Geef de knieën rust en geniet van de omgeving. Xxxxx Caroline -
23 Juli 2018 - 13:40
Penny:
Pff wat een tocht joh!
Wel weer veel stoere verhalen hihi!
Rustig aan met die knie..
Kus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
